Eierhandel Bruins

Wat nu de Schakel is, was vroeger het pakhuis van handelsfamilie Bruins. De eierhandel was destijds gevestigd aan de Achterstraat, later Wilhelminastraat.

Op 1 juni 1870 is het Herman Bruins die het pand aan deAchterstraat in Hardenberg koopt. Hij begint een bakkerij en een winkel in grutterswaren en huishoudelijke artikelen. Zijn rol veranderde al snel van bakker in koopman. Vooral zaden en eieren hadden zijn belangstelling, mede door de afzetmogelijkheden ervan in Duitsland.

 In Hardenberg werd voor de oorlog, net als in andere plaatsen, een wekelijkse eiermarkt gehouden.  

Op de markt, die plaatsvond op het tegenwoordige Ds. Boumanplein, verkochten boeren en boerinnen hun overschot aan eieren aan handelaren en opkopers.

Doordat ook veevoerhandelaren bij boeren de eieren meenamen om te verhandelen, groeide in Hardenberg een sterke eierhandel. Dit dankzij de ondernemerszin van leden van de familie Bruins.

 De eierhandel van Bruins aan de Wilhelminastraat kwam snel op gang en toen er nieuwe afzetgebieden moesten worden gezocht kreeg zijn zoon Harm de opdracht om naar Amsterdam te vertrekken. Aan de Brouwersgracht vestigde hij zich in 1891 als eierhandelaar. De eierhandel floreerde. Niet alleen werden veel eieren in Amsterdam verkocht, ook de export naar Engeland werd gestart. De eieren uit Hardenberg gingen met trein en boot naar Amsterdam. Ook werd gebruik gemaakt van de tram, via Dedemsvaart naar Zwolle.

 In 1925 nemen zonen Toni en Herman de eierhandel inAmsterdam en Hardenberg van hun vader Harm over.

 De wintermaanden waren een slappe tijd voor de handel. De kippen zaten in de ruitijd en legden niet. Om deze periode te overbruggen was er een bewaarmethode ontwikkeld: kalkeieren. Aan de Wilhelminastraat stond een kalkerij. In grote putten van twee meter diep en een omtrek van een aantal meters werden eieren in water bewaard. Op het water werd door toegevoegde kalkeen vlies gevormd dat alles zo goed afsloot dat de eieren niet konden bederven.

In de kalkerij van de firma Bruins waren 24 putten. De eieren werden met een soort schepnet uit de putten gehaald. Kalkeieren moesten worden voorzien van een speciaal stempeltje om aan te duiden dat het een kalkei was en werd ook iets lager geprijsd. Meestal werden deze eieren verwerkt in bakkerijproducten.

 In 1953 verliet de familie Bruins het pand aan de Wilhelminastraat. Het werd afgebroken om ruimte te maken voor de vernieuwing van de binnenstad. Het familiebedrijf verhuisde naar de Lage Gaardenstraat.